ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ (Ποίημα)

Αλαφιασμένος ξύπνησα,
πνιγμένος στον ιδρώτα.
Όνειρο είδα δύσμοιρο.
Σβηστά ήταν τα φώτα.
Απ' άκρη σ' άκρη η χώρα μας
ντυμένη στη μαυρίλα
και τρία χέρια στιβαρά
της φόραγαν μαντίλα.
                 *
Ποίοι είστε και τι θέλετε;
εκραύγασα με δέος
οφείλετε απάντηση
το έχετε και χρέος.
Στα άγια τούτα χώματα,
με το αρχαίο κάλλος,
ιδέες εγεννήθηκαν
πολιτισμός μεγάλος.
                *
Πικρόχολα απάντησαν
και με αλαζονεία:
Εμείς οι τρεις γυρεύουμε,
με φθόνο και μανία,
τη φημισμένη δόξα σας,
την αίγλη, την ανδρεία.
Η "Τρόικα" είμαστε εμείς,
μαζί και η Γερμανία.
                *
Είδα ακόμα μια μορφή,
σε σκέψη βυθισμένη,
κατεβασμένη κεφαλή
και όψη τεθλιμένη,
που ρώταγε ένα γέροντα,
με άδειο στα χέρια πιάτο,
αν στέργουνε αληθινά
όλα τα παρακάτω:
                *
Μην άκουσες αδέρφι μου
κακό τρανό μας βρήκε;
Η "Τρόικα" στο σβέρκο μας
βαρύς ζυγός εμπήκε,
όπου λυγίζει τη ζωή
και την ψυχή μαυρίζει;
Στους χρόνους της ανέχειας
εμάς ξαναγυρίζει;
                *
Διεφθαρμένοι, λαίμαργοι,
τα περασμένα χρόνια,
επόρευσαν τη χώρα μας
σε πλήρη καταφρόνια;
Οι άστεγοι επλήθαιναν;
τροφή μεσ' στα σκουπίδια
αναζητούν οι άμοιροι;
ζωής τ' αποκαΐδια!
                 *
Γυμνώθηκαν οι άφρονες
σε "Ζήμενς" και φρεγάτες;
Λουφάζουνε στους Γερμανούς
σαν τις βρεγμένες γάτες;
Τους αλυσόδεσαν γερά
στο βρώμικο το χρήμα;
Σπίτια παλάτια όρθωσαν
αντικριστά στο κύμα;
                  *
Το κρίμα θα σηκώσουνε
του κέρδους λαθροχείρες,
που υπόγραψαν "μνημόνιο"
μ' ολόχρυσους γραφτήρες
και το πληρώνει ακριβά
ο άνεργος ο νέος,
ο άρρωστος πατέρας του,
της φαμελιάς το χρέος;
                  *
Η φετινή η άνοιξη
ανάπτυξη θα φέρει;
Θα βρει δουλειά ο άνεργος,
θα δει λεφτά στο χέρι;
Χαράτσι στα ακίνητα
ως πότε θα πληρώνει;
Το ρεύμα θα του κόβουνε
χειμώνα κι' ας παγώνει;
                  *
Το κούρεμα στη σύνταξη,
μισθούς και μεροδούλι,
που στράγγιξε το αίμα μας
ρούφηξε το μεδούλι,
θα έχει και συνέχεια;
κι' άλλο θα μας κουρέψουν;
Αφού οι ρίζες στέγνωσαν
μαλλιά πώς θε να θρέψουν;
                    *
Η διαφθορά θα παταχθεί;
Θα εισπραχτούν οι φόροι;
θα μπουν και κάποιοι φυλακή
κλέφτες, λιμοκοντόροι;
Το γόητρο των Δικαστών
θ' αρθεί ποτέ στο ύψος;
Οι νόμοι θα εφαρμοστούν,
θε να τους βγει ο γύψος;
                 *
Θα σταματήσει άραγε
τ' αμαρτωλό ρουσφέτι,
γιατ' έπνιξαν οι αιρετοί
ετούτο το ντοβλέτι;
Άλωσαν το Δημόσιο,
προνομιούχους ΔΕΚΟ,
μ' αντάλλαγμα τη ψήφο τους
που είχαν στο γιλέκο;
                *
Θα πάψουν τα παιγνίδια τους
Εκδότες - Καναλάρχες;
Δημοσιογράφους ικανούς
τους όρισαν...σταβλάρχες,
για να...ταΐσουν"πρόβατα"
με βολικές ειδήσεις,
διαπλοκή να συντηρούν
για τις δικές τους χρήσεις;
                   *
Ο Έλληνας επτώχευσε,
τελείωσε το ψέμα;
Ο Γερμανός τον έριξε
απ' το γκρεμό στο ρέμα;
Τη τσέπη του την άδειασε
και το ευρώ του λείπει,
ν' αγοράσει δεν μπορεί
φάρμακα για τη γρίπη;
                *
Αν αρρωστήσει σοβαρά
και στο γιατρό προστρέξει,
ο Δόκτορας επιχειρεί
το ... στέρφο να αρμέξει;
Το φακελάκι αν δε μπει
σ' άσπρη της μπλούζας τσέπη
ο ασθενής δε θα βρεθεί
στης ίασης τη τσέπη;
                 *
Κλειστά τα καταστήματα,
ρολά κατεβασμένα;
Τ' άνεργα τα νιάτα μας,
σ' απόγνωση ριγμένα,
αναζητούν τη λύτρωση
σ' αλλότρια εδάφη
να σπείρουνε τις γνώσεις τους
σε ξενικό χωράφι;
                  *
Το όνειρο που είχανε
φαμίλια να στεριώσουν
τους εγκατέλειψε κι' αυτό;
Δεν έχουν πια να δώσουν
τη σιγουριά στο ταίρι τους
ελπίδα στα παιδιά τους;
Εχάθηκε το όνειρο,
ερήμωσ' η καρδιά τους;\
                  *
Τα σπιτικά τους σμίγουνε
πατέρας, γιος και κόρη,
να μοιραστούν τα έξοδα
μόλις και με το ζόρι,
αντάμα να μπορέσουνε
για να τα βγάλουν πέρα,
φαγί λιτό να τρώγουνε
μια φορά τη μέρα;
                  *
Ποίος είν' ετούτος ο λαός
που την Ευρώπη θέλει
να διαφεντέψει δουλικά
με του ευρώ τα βέλη;
Να ξαναρίξει απάνω της
του Χίτλερ τη μανία,
με συμφορές ατέλειωτες
που τρέφει η πενία;
                  *
Λησμόνησαν οι ισχυροί,
Αμερικανοί - Ρώσοι,
Άγγλοι και Γάλλοι σύμμαχοι
κι' ακόμα άλλοι τόσοι,
που ύμνησαν του Έλληνα
παλικαριά και θάρρος
για δαύτους σαν πολέμησε
κι' αγκάλιασε ο Χάρος;
                   *
Θα θυμηθούν το Δίστομο,
τα σπίτια τα καμένα,
άντρες, γυναίκες και παιδιά
που κείτονταν σφαγμένα;
Μαρτυρικά Καλάβρυτα
δεν κουβαλούν στους ώμους;
Ζεστό το αίμα κύλαγε
στους χωματένιους δρόμους.
                   *
Κι' άλλα πολλά ερώτησε,
δεν κράτησε ο νους μου,
γιατί η σκέψη έτρεξε
και μήνυσε στους γιούς μου:
να καρτερούν τη ξαστεριά.
Του ήλιου η αχτίδα
θα τους ζεστάνει την καρδιά
θα φέρει την ελπίδα.
                    *
Ονείρατα στον άνθρωπο
Μορφέας που του βάνει.
Τρέλα φωλιάζει στο μυαλό,
τα λογικά του χάνει.

                             12-2-12
                         Αγραφιώτης